Rozdział VI

Diego. 
- Mam Cię! - zawołałem, doganiając w końcu Violettę. Stała się nadzwyczajnie szybka, jak próbowała zwiać przede mną.  - Bawimy się w berka? A może najpierw się przywitasz?
Dziewczyna przyglądała mi się dłuższą chwilę w milczeniu.
- Cześć. - powiedziała i po prostu mnie wyminęła. Od razu ruszyłem za nią.
- Miałem na myśli jakieś lepsze powitanie... Tak trudno mnie przytulić? Nie udawaj, że jestem ci obojętny. Wiem, że tęskniłaś.
- Nieprawda, wcale nie tęskniłam. Z resztą, odczep się, okey? Nawet jeśli tęskniłam, to nie zamierzam z Tobą rozmawiać. Nie potrafiłeś nawet zadzwonić, a teraz oczekujesz, że od razu gdy przylecisz przybiegnę Cię powitać? Śmieszny jesteś. Naprawdę dowcipny się zrobiłeś w ostatnim czasie.
- Chce tylko pogadać, spokojnie. Nie oczekuje, że będziesz chciała ze mną być. Ale jesteśmy przyjaciółmi, pamiętasz?
- Byliśmy przyjaciółmi, Diego. - poprawiła mnie. Gdy chciałem coś powiedzieć, przerwała mi - Sam to wszystko zepsułeś, nie mniej więc do mnie pretensji. Uważam, że przyjaźń między nami nie ma najmniejszego sensu. Masz innych przyjaciół. Lepszych. Od Francescy też lepiej trzymaj się z daleka. Nie chce, byś ją zniszczył. A wiem, że jesteś teraz do tego zdolny.
Po tych słowach po prostu odeszła. Już nie szedłem za nią. Cały czas miałem w głowie jej słowa. Co chciała mi przez to przekazać? Bym trzymał się z dala od niej? Od jej znajomych? I może jeszcze mam siedzieć tylko w domu, i czekać aż osiągnę pełnoletność i będę mógł bezkarnie stąd zwiać jak najdalej? W końcu się ogarnąłem, i szybko ruszyłem w stronę studio. Jeśli nie będzie mnie na zajęciach, tata mnie zabije. A zajęcia pewnie już się zaczęły... Trudno, spóźnię się. Gdy tylko wszedłem do studio, od razu ruszyłem do sali. Oczywiście, gdy tylko wszedłem, od razu wszyscy spojrzeli na mnie. Łącznie z Pablo, który (zaraz po Violettcie) wyglądał na najmniej zadowolonego, że mnie widzi. Od razu zająłem miejsce gdzieś z tyłu. Całą lekcje siedziałem, zastanawiając się co ja tu w ogóle robię. Gdy wreszcie się skończyły, ruszyłem do swojego ojca, żeby oddał mi torbę. Wszedłem do sali tanecznej, gdzie on właśnie kończył zajęcia.
- Mogę torbę, czy jest ci tak strasznie potrzebna? - zapytałem.
- Najpierw chce z tobą porozmawiać. - powiedział. To nie wróży nic dobrego...
- O czym takim chcesz ze mną porozmawiać..?  Nie możemy pogadać w domu?
- Nie, nie możemy, bo wracam późno. A ty masz już wtedy leżeć w łóżku i najlepiej spać.
- Yhym... I co jeszcze? Kiedy mieszkałem u babci, mogłem iść sobie spać kiedy chciałem.
- Ale nie mieszkasz już u babci. Z resztą, nie o tym chciałem z tobą rozmawiać.
- To o czym?
-  O tych... twoich znajomych.
- Dlaczego chcesz ze mną o nich gadać? Zostali w Madrycie, tutaj jestem sam. Masz spokój, cieszysz się?
- Cieszyłbym się, gdyby naprawdę zostali w Madrycie.
- Myślisz że...?
- Ja nie myślę, tylko jestem tego pewien. I zanim się tutaj zjawią, chce żebyś obiecał mi, że więcej się z nimi nie spotkasz, dopóki będziesz u mnie mieszkał.
- Ty chyba sobie żartujesz! To są moi przyjaciele, i jeśli do mnie przyjadą, będę robił co mi się podoba. Nie możesz mi tego zabronić.
- Ale mogę zabronić ci wychodzić z domu, przez to co narozrabiałeś. I ci zabraniam. I tak się z nimi nie spotkasz.
- Zabrałeś mi telefon, laptopa, i jeszcze każesz siedzieć w domu? Co ja ci takiego zrobiłem? Dlaczego nie możesz być taki jak mama? Ona napewno nie zakazałaby mi się spotykać z osobami, które mogę nazwać przyjaciółmi.
- Ale twoja mama nie żyje, i jesteś pod moją opieką. Nie możesz i tyle.
- Nienawidzę cię. - powiedziałem, po czym jak najszybciej wyszedłem z tej sali.
Dlaczego on mi to robi? Doskonale wie, że wystarczy mi już to że zabiera mnie tutaj. Nie, no przecież jeszcze musi zabronić mi wszelkich kontaktów z przyjaciółmi. Czy ja naprawdę nie mogę mieć znajomych? Moja sprawa, jakich. Nie powinien się w to wtrącać. Muszę odzyskać telefon... i to jak najszybciej. Nie zamierzam odcinać się od świata, bo on tak chce.