Rozdział 18 - "Ją chyba naprawdę..."

Elena. 
Trochę zdziwiło mnie to że Ludmiła zdecydowała się... mi pomóc? Po prostu nie wierze w jej dobre zamiary. Chociaż... Może teraz myśli że moim wrogiem numer jeden jest właśnie Violetta. Jeszcze wczoraj stwierdziłam że się myli, myślałam że to Diego nienawidzę. Ale nienawidzę Violetty, to wiem.
- To nic takiego, nie będę ci się przecież zwierzać. Wcale cie nie znam.
- Skarbeńku, każdy głupi domyśli się że chodzi o Diego. Ale nie martw się. Violcia pojawi się i musi mieć wszystko, aż jej się znudzi.
Kiedy Ludmiła to powiedziała przyznam że zdziwiło mnie to odrobinę. Wydawała się być chociaż dalszą przyjaciółką całej tej wesołej gromadki.
- Miałam nie iść na zajęcia tylko po to by mi to powiedziała? Wielkie dzięki Ludmiła, ale chyba powinnam wrócić do domu.
- Czekaj Elena! Myślisz że mi tylko o to chodzi? Wkurza mnie już te ich udawane szczęście. Musisz jej odbić Diego.
- No jestem ciekawa jak!
Ją chyba naprawdę coś... Myśli że ja tak łatwo dam się wrobić w jej gierki? Chociaż...
- Mam już plan, ty musisz się tylko dostosować złotko.
- No to jaki to niby plan?
Może i zgodzę się na ten jej plan, zobaczymy co z tego wyjdzie. Cóż, co najwyżej Diego mnie znienawidzi. To i tak teraz bez znaczenia.
- No więc on i tak ma już takie malutkie wyrzuty sumienia. Niech myśli że z jego winy... No nie wiem, zmieniłaś się na dużo gorsze. Będzie starał się coś z tym zrobić, jestem pewna. Nie znam go długo ale już teraz to widzę.
- No wiesz... Myślałam że wymyślisz coś lepszego.
- Oj tam. Wchodzisz w to czy nie?
- Dobra, wchodzę.
- No to w takim razie... Na zakupy !
- Nie! Ludmiła, ja nie idę. - wywróciłam oczami. Nienawidzę zakupów. Ale ona i tak mnie wyciągnęła.

Diego. 

- Haha! - Leon znowu nie mógł powstrzyma śmiechu - Ale że na serio?
- No tak! To aż takie dziwne? Weź się lecz.- odpowiedziałem na jego durne pytanie. Właśnie siedziałem u niego w pokoju razem z Francescą, Camilą i Violettą. Zawsze się wpakuje w ich towarzystwo. Leon po chwili się zorientował że tylko on się śmieje. Do tego dziewczyny patrzą na niego jak na idiotę. Po chwili do pokoju weszła Natalia, wpuszczona przez matkę Leona.
- Z czego się tak ryjesz? - spytała patrząc na Leona - Na korytarzu już cie słychać.
- No bo Diego próbuję mi wmówić że ma rodzeństwo! - powiedział Leon z wyrzutem. Czy ja naprawdę wyglądam na jedynaka, czy jak?
- Mam młodszą siostrę i brata. - wyjaśniłem Natalii, a ona spojrzała na Leona jak na debila. Tylko obciach sobie zrobić, cały Leon.
- A dlaczego w ogóle o tym gadacie? - spytała Naty siadając obok Camili.
- Mają za jakieś dwa, może trzy dni przyjechać. Dowiedzieli się o Elenie i oczywiście moja siostrzyczka musi przyjechać ją pocieszyć. Zwariuję z nimi normalnie. Cóż, przynajmniej to nie mi będzie siedziała na głowie.
- Dobra Diego ja muszę wracać. I zabieram cie od tego dziwnego towarzystwa zanim sam ogłupiejesz. - powiedziała Violetta ciągnąc mnie w stronę drzwi. Odprowadziłem ją do domu po czym sam postanowiłem w końcu wrócić. Całymi dniami mnie w domu nie ma...