Rozdział 51 - "To o której mam ten samolot?"

~ " To jeden z przywilejów młodości. Gdy masz siedemnaście lat, śmierć wydaje ci się gwiazdą odległą o tyle lat świetlnych, że nawet przez potężny teleskop ledwie ją widać. Potem starzejesz się i odkrywasz, że to nie gwiazda tylko wielki jak nieszczęście asteroid, który leci prosto na ciebie i jeszcze trochę, a przyładuje ci w ciemię." ~

Francesca.

No i siedzę w szpitalu. Marco, Mora, Gregorio, Violetta i ja. Jak jakaś pielgrzymka normalnie. Wszyscy czekamy na informacje co z Diego, chociaż lekarz powiedział że najprawdopodobniej wypuści go jeszcze dzisiaj. Nie spał praktycznie wcale, baran jeden i teraz ma za swoje. Założę się że jak tylko wyjdzie z tego szpitala, Violetta wyśle go do łóżka. Ewentualnie jeszcze będzie go pilnowała, jak to Violetta. Lekarz zawołał Gregorio. To znaczy że zapewne zaraz wszyscy już będziemy wracali do domu. Tak jak myślałam, po chwili Diego wyszedł razem ze swoim ojcem. Violetta nie chciała go chyba opierniczac na oczach całego szpitala, więc sobie odpuściła. Jak narazie.

Diego. 

Od razu gdy wróciłem do domu tata i Violetta wysłali mnie do łóżka. Chcąc nie chcąc poszedłem się położyć. Tym razem dość szybko zasnąłem. Obudziłem się kilka godzin później. Spojrzałem na Violette. Chyba tylko ona była w okolicy. Rozejrzałem się, ale faktycznie nikogo nie zauważyłem.
- Twój tata poszedł zadzwonić do twojej matki. - wyjaśniła Violetta. Tak się spodziewałem że też tu jest.
- Po co? Żeby mnie na wieki w domu zamknęła?
- Diego...
- Cicho. Przecież nic mi nie jest. Jestem już nawet  w domu.
- Nie o to mi teraz chodzi, Diego. Tak się zastanawiam dlaczego ty praktycznie wcale nie śpisz.
- Em... Nie mogłem ostatnio zasnąć - wyjaśniłem od razu. Tak, właśnie myślałem że po prostu byłem zmęczony i tyle. Cóż, niedługo będę już w Madrycie gdzie nie będę się jak narazie uczył, ani pracował, to trochę sobie po odpoczywam. Spojrzałem na Violette. - Patrzysz na mnie jakby nie wiadomo co się stało. Zrobiłem ci coś?
- Nie... Powinieneś się spakować. Nie, czekaj, leż. Ja cie spakuje. - powiedziała i od razu wstała. Walizka stała już na wierzchu, więc dziewczyna od razu do niej podeszła. Chciałem wstać i jej jednak pomóc, w końcu to moje rzeczy. Do pokoju jednak wszedł mój ojciec. Widząc że chcę wstać, od razu powiedział że nie mogę i tyle. Wywróciłem oczami, obserwując jak tata i moja dziewczyna pakują moje rzeczy. Wyglądało to tak jakby naprawdę chcieli się mnie pozbyć. Świetnie...
- To o której mam ten samolot jutro? - spytałem, siadając na łóżku. Nie mam zamiaru tak wieczność leżeć.
- Wcale go nie masz. - odezwał się mój ojciec - Zostajesz tutaj.
- Fajnie że ktoś podejmuje decyzje za mnie. - stwierdziłem - to po co mnie niby pakujecie?
- Nie chcesz zamieszkać u mnie, to zamieszkasz u Violetty. Jest to już umówiona z jej ojcem, o ile w nocy będziesz się trzymał swojego łóżka.
Że niby ja? U Violetty? Jej tata to przygarnia nastolatków, przecież Fede już tam mieszka.
- Chyba jednak ciupeńke cie lubi. - stwierdziła Violetta i zaśmiała się.
- Albo chce mnie zabić w nocy. - stwierdziłem. Tata spojrzał na mnie, jakby coś chciał powiedzieć, lecz po chwili się zaśmiał.
- Nie marudź, bo jeszcze masz szansę zamieszkać ze mną.
- Okey, okey... Już nie marudzę. - zaśmiałem się. - To kiedy ta przeprowadzka? I w ogóle jaki ona ma cel?
- Ojciec Violetty chociaż dopilnuje byś normalnie brał leki i spał w nocy. A broić tam chyba nie będziesz, bo w każdej chwili mogę cie zgarnąć do siebie. Jutro już się przeprowadzasz.
- Ta... bla, bla, bla... - wywróciłem oczami - Mogę już wstać i się spakować? Albo chociaż pójść do Mory...
- Dobra, idź. - powiedział. Od razu ruszyłem do pokoju swojej siostry. Siedzieliśmy tak i rozmawialiśmy. Potem mój ojciec i Violetta wyszli. Moja dziewczyna powiedziała że przyjedzie po mnie jutro rano z Ramallo. Już widzę to mieszkania z kimś kto mnie nienawidzi i najchętniej by mnie zamordował przy pierwszej lepszej okazji. Marco znowu gdzieś wywiało. To może nawet lepiej? Teraz znowu dobrze dogaduje się z siostrą. Siedzieliśmy na schodach, popijając gorącą czekoladę. Nie wiem dlaczego, ale schody zawsze były naszym ulubionym miejscem do rozmów.
- Dziwnie będzie bez ciebie. - stwierdziła moja siostra. Kiwnąłem głową. Prawda, mi też nie będzie łatwo. Na każdym kroku będę musiał uważać co robię, bo inaczej przechlapie sobie na resztę życia.
- W końcu oboje się przyzwyczaimy. W końcu już jakiś czas byliśmy osobno. - stwierdziłem - A i tak będę do was wpadać, sprawdzić czy Marco czegoś nie rozwalił. Będę w końcu mieszkał niedaleko.
- Chociaż raz w tygodniu masz się tutaj pojawić. - powiedziała Mora, a ja się zaśmiałem.
- Może jeszcze jakiś określony dzień?
- Kiedy chcesz, ale żebym w domu była.
- Okey, okey... - uśmiechnąłem się. Siedzieliśmy tak w milczeniu, do momentu w którym odezwała się Mora :
- Nie boisz się tego jak to będzie wyglądało?
Gdy usłyszałem jej pytanie, zastanowiłem się nad odpowiedzą.
- Nie... Będę mieszkał w jednym domu z moją dziewczyną, z Federico utrzymuje dość dobre stosunki. I Olga mnie lubi. Ale kogo ona nie lubi? Gorzej będzie z jej ojcem... Boje się że na noc będzie mi stawiał jakąś komodę przed drzwiami. - powiedziałem i zacząłem się śmiać.
- Dziwne że w ogóle przyjmuje cie do swojego domu, po czymś takim.
- I tu się z tobą zgodzę... Ale cóż, nie pozwolą mi raczej bym mieszkał sam. Może jeszcze jakoś udałoby się ich ubłagać, gdyby nie to że dzisiaj wylądowałem w szpitalu. I pewnie wyląduje tam jeszcze nie raz.
- Dobra, mała. Do łóżka. - powiedziałem. Mora natychmiast wstała.
- Tylko ty też idź się połóż. - powiedziała i poszła do swojego pokoju. Ja po chwili zrobiłem to samo.

- Jeszcze jedna walizka i możemy jechać. - powiedziałem, od razu pakując swoją walizkę do bagażnika. Spojrzałem na Morę stojącą w drzwiach i przyglądającą nam się. Od razu do niej poszedłem.
- Pilnuj Marco. - powiedziałem. Ona kiwnęła głową. Usłyszeliśmy "Ej!" ze środka. Tak, to oczywiście Marco.
- To widzimy się później. - powiedziałem i od razu przytuliłem swoją siostrę.