Rozdział VI

Diego.

- Diego, jesteś w domu? - spytała moja mama, wchodząc do pokoju. "Nie, jakiś obcy człowiek leży w łóżku twojego syna."

- Jak widzisz, jestem.

- Kiedy wróciłeś?

- Hm... Tak około 9. Wiesz jakie to łóżko jest wygodne? Aż się stąd ruszać nie chce. 

Powiedziałem, chowając głowę pod kołdrą. To jest moje ulubione zajęcia, o tak. 

- Cały dzień tak leżysz? O nie, nie ma mowy. Wstawaj. Za leniwy się zrobiłeś, trzeba ci znaleźć jakieś zajęcie. - powiedziała, kradnąc mi kołdrę. Bez niej też mogę leżeć.
- Zajęcie? Ciekawe jakie. - zaśmiałem się - Na pewno nie będę spędzał czasu z Violettą. Ona mnie nie lubi.
- Nie lubi? Na pewno tylko ci się wydaje. Z resztą, wstawaj z tego łóżka leniuchu.
- Nie ma mowy. Czekaj, chcesz mi wymyślić jakieś zajęcie, tak? Proponuje byś zapisała mnie tutaj do szkoły i ewentualnie powiedziała mi kto jest moim ojcem. - powiedziałem, siadając na łóżku. Chyba ją zamurowało. Tak, wiem. Kilka dni temu mówiła że sam nie chciałem chodzić do szkoły, ale nie jestem tą samą osobą i tyle. A z ojcem to jej chyba marudziłem od dawna, bo na to od kilku dni wcale nie reaguje.
- Szkoła - okey. O ojcu możesz jednak zapomnieć. - powiedziała. Gdy chciałem coś powiedziec, od razu mnie uciszyła. Dlaczego aż tak zależy jej na tym bym nie poznał swojego taty? Nie rozumiem... - Zapewne sam chciałbyś wybrać sobie szkołę? A z resztą... Będziesz chodził do tej samej co Violetta, o ile cie przyjmą.
- Dlaczego decydujesz za mnie? - spytałem, gdy usłyszałem jej słowa. W sumie, studio teraz było dobrym wyborem. Jedak nadal nie rozumiałem, dlaczego nie mogłem sam tego powiedziec, tylko musiała mnie wyręczyć. Ile ja mam lat? 5? Nie odpowiedziała jednak na moje pytanie. Chciała wyjść. Ja jednak postanowiłem dalej drążyć temat ojca. Może w końcu postanowi powiedziec mi kto nim jest. Może to ta sama osoba co we śnie? Tak czy inaczej, od tego czasu brakuje mi ojca. - Kiedy zdecydujesz się wreszcie powiedziec mi kto jest moim ojcem?
- Kiedy przyjdzie odpowiednia chwila. - powiedziała, zatrzymując się w drzwiach - Twój ojciec nie zasługuję na to by się z tobą spotykać. Uwierz mi, że jest bliżej niż myślisz.
Po tych słowach wyszła. No nie wydaje mi się by był bliżej niż myślę, chyba że siedzi w pokoju obok. Postanowiłem nie leżeć już w tym łóżku, bo zapewne jakbym tak jeszcze siedział to bym swoją własną matkę do szału doprowadził. Chociaż jak dowie się że wyszedłem z domu, to chyba za mną pościg policyjny wyśle. Kit, przynajmniej nie powie że jestem leniwy. Chociaż jestem...

Violetta. 
Coś jest chyba dzisiaj ze mną nie tak. Chyba od godziny siedzę z Tomasem w jednej z sal i staramy się napisać piosenkę na jakieś zajęcia. Ale ja wcale nie mogę się skupić. Jakieś wyrzuty sumienia, że zostawiłam Diego samego? W końcu nie zna wcale tego miasta. Nie! Przecież nie zostawiłam go samego. Zostawiłam go z Francescą, a ona na pewno nie da mu się zgubić. Chociaż po Fran wszystkiego można się spodziewać.

- Vilu, wszystko w porządku? - spytał Tomas. - Mówię od ciebie chyba od 5 minut, a ty nie reagujesz.
- Przepraszam cie Tomas. Zamyśliłam się.
- Właśnie widzę. O czym tak myślisz?
- O niczym. - powiedziałam bez zastanowienia. - Chyba powinnam już wracać do domu. Cześc.
Powiedziałam, i nie dając chłopakowi dojść do słowa po prostu go przytuliłam i opuściłam salę jak najszybciej. Powrót do domu naprawdę był dobrym pomysłem. Od jutra są egzaminy wstępne do studio. Znowu się zacznie ten tłum na korytarzach. Musiałabym powiedziec tacie że akurat w tych dniach nie ma mowy o tym bym organizowała czas Diego. Co ja w ogóle jestem? Może i chciałabym poznać go bliżej, ale nie zabierając go ze sobą do szkoły.