Rozdział V

Violetta. 

- Co za chłopak się za tobą przypałętał? - spytał Tomas, gdy byłam już razem z Diego niedaleko studio. Nie spieszyło mu się, więc był spory kawał od nas. - Znowu ten cały Diego?

- Tak... Jak widzisz, robię za jego niańkę. 

- Przystojny jest. - wtrąciła się Camila - Wolny? 

- Nie mam pojęcia. Ale lepiej go nie atakujcie, bo się wystraszy. - zaśmiałam się. Jednak Francesca i Camila od razu do niego pobiegły - Cóż... Widzę że dziewczyny się nim zajmą. 

- I bardzo dobrze, nie będzie łaził za tobą. Pewnie i tak wcale byś z nim nie rozmawiała, zgadłem? - zapytał Tomas. Tak, w sumie to ma rację. Ten chłopak... No cóż, nie powiem że się przyczepił, bo widać po nim że chciałby być w innym miejscu. Najchętniej teraz wysłałabym go do domu... Ale cóż, może chociaż spacer dobrze mu zrobi? Spojrzałam na chłopaka, który właśnie rozmawiał z moimi przyjaciółkami. Widać że ma towarzystwo. To mu wystarczy. Razem z Tomasem poszłam na zajęcia. 

Diego. 

Tak, oczywiście. Najlepiej zostawić mnie samego i oczekiwać że za chwilę wrócę do domu. I w sumie... Zrobię to. Zaraz po tym jak Francesca i Camila oprowadzą mnie po studio. Jestem bardzo ciekawy czy zmieniło się tutaj coś, oprócz tego że uczniowie nie wszyscy ci sami. Francesca i Camila wydają mi się jednak trochę bardziej chętne do spędzania ze mną czasu. Tylko żeby mnie zaraz nie rozerwały... 

- Camila, a ty nie masz teraz zajęć? - spytała Francesca, najwidoczniej chcąc się pozbyć przyjaciółki. Camila, faktycznie od razu pobiegła do szkoły.  Zostałem sam z Fran. Cóż... Trochę niezręczna sytuacja, albo mi się wydaje. 

- Okey, to ja może wrócę do domu. - powiedziałem i od razu ruszyłem w tym kierunku. Francesca jednak po chwili mnie dogoniła. 

- Nie, nie idź. Dlaczego ci się tak tam spieszy? - spytała. 

- Łóżko na mnie czeka. - zaśmiałem się - Naprawdę nie mam ochoty na spacer po mieście. Zrozum, mama wyciągnęła mnie siłą. 

Po tych słowach, wywróciłem oczami. 

- A trafisz do domu? Może cie odprowadzę? - zaproponowała. Trochę to dziwne... Postanowiłem się zgodzić, inaczej spokoju by mi nie dała. 

- Jakby co, to powiedź Violettcie że już jestem w domu. - powiedziałem, gdy byliśmy już w drodze - I tak nie chcę spędzać ze mną czasu. Lepiej jak siedzę w domu. 

- A nie chodzisz do szkoły? - zapytała Francesca. 

- Nie... Uczę się w domu, ale jak narazie cierpię na brak nauczyciela.

- Serio? Violetta też kiedyś uczyła się w domu. 

- Wiem. - walnąłem bez zastanowienia - To znaczy... em... mówiła mi. 

- Aha... Myślałam że wcale nie rozmawiacie. - powiedziała. Nie mogłem jej przecież powiedzieć że to wszystko mi się śniło. Wyśmiałaby mnie. 

- Zamieniliśmy wczoraj tylko kilka słów. Ona mnie nie lubi, więc wiesz... 

- Nie rozumiem jak można cie nie lubić. Jesteś na serio fajny. - spojrzałem na Francesce. Już na szczęście byliśmy pod moim domem, więc nie musiałem nic odpowiadać. 

- Dobra, to pa. - powiedziałem i natychmiast pobiegłem do drzwi, zostawiając za sobą włoszkę. Od razu pobiegłem do swojego pokoju. Mój mały świat - nadchodzę. Po chwili byłem już w moim strasznie wygodnym łóżku. Tak, już dzisiaj się stąd nie ruszam. 

***

Jest rozdział dzisiaj :D

Jutro też może będzie... Niby mam urodziny, ale cóż, i tak zapewne spędzę je przy komputerze. Nie ma to jak być olewaną przez pół świata... Przynajmniej dzisiaj tak było. 

Dobra, koniec tych żalów :D 

Mam nadzieje że jednak nie będziecie mnie mordować. Połączę ich... kiedyś tam xd