Rozdział I

Diego. 
- Ile jeszcze razy mam powtarzać że wszystko ze mną w porządku?! - spytałem, naprawdę lekko wściekły. Nikt mnie nie rozumie. I w sumie, nie dziwie się. Spytałem o Violette. Padło pytanie "Jaka Violetta?". Gdy spytałem o rodzeństwo, stwierdziła że nie mam rodzeństwa. No pięknie, coś jest nie tak...
- Właśnie wydaje mi się że nie wszystko jest w porządku. Napewno nie masz gorączki? - spytała, sprawdzając już o raz kolejny. Moja mama... No właśnie, jedyna osoba którą jeszcze pamiętam. I to z identycznym charakterem, możliwe?
- Nie, nie mam gorączki. Mamo! - powiedziałem od razu podnosząc się z łóżka. Zanim jednak to zrobiłem, zdążyła mnie powstrzymać. Wywróciłem oczami. - Mówiłem mamo, nic mi nie jest. Mogę już wstać? Wypuścili mnie już ze szpitala, czyli wszystko jest w porządku.
- No nie wydaje mi się. Dziwnie się zachowujesz i tyle.
- Lekarz powiedział wyraźnie że straciłem pamieć, tak? Dasz mi teraz spokój? Nie pamiętam nic, pewnie dlatego uważasz że "dziwnie się zachowuje".
- Nie pamiętasz nic, tak? To gdzie właśnie jesteśmy?
- W Madrycie, niestety. - powiedziałem, od razu wstając z łóżka. - Widzisz, jest dobrze. To pamiętam. Nie pamiętam nic z... normalnego życia. Pamiętam wszystkie szczegóły ze snu. I tak naprawdę, chętnie bym do tego snu wrócił.
- Zastanów się nad tym co mówisz, synku. - aha... jak jeszcze raz walnie zdrobnienie, to nie wiem co zrobię - Wszyscy strasznie się o ciebie martwili.
- Wszyscy? To znaczy kto? Tylko ty? - spytałem. Odkąd się obudziłem, tylko ona ze mną rozmawiała. Było pewne - miałem tylko ją. A może jednak nie...?
- Ty naprawdę nic nie pamiętasz. Pakuj się lepiej. - powiedziała, od razu chcąc opuścić mój pokój. Zaraz... pakuj się? Ale o co chodzi? Chyba zauważyła że nic nie rozumiem. Zatrzymała się w drzwiach - Wyjeżdżamy do Buenos Aires. No na co czekasz? Bierz walizkę i pakuj swoje rzeczy.
Zamurowało mnie. Nie. Tylko nie Buenos Aires. Nie wytrzymam tam, siedząc bez Violetty. Bez mojego powietrza.
- Nie ma mowy. Zostaje w Madrycie. - zaprotestowałem. Mama spojrzała na mnie, jakby miała mnie za chwilę zabić wzrokiem.
- Rozmawialiśmy już o tym, tak? Ja będę tam pracować. A u ciebie to i tak nie ma za dużego znaczenia.
- Zabierasz mnie w połowie roku szkolnego.
- O tym że uczysz się w domu też nie pamiętasz? - spytała - No już, pakuj się. I bez dyskusji. Diego, kocham cię, ale nie zamierzam ustawiać wszystkiego tak jak tobie się podoba. Z resztą... Tam na pewno poczujesz się lepiej niż tutaj.
Po tych słowach, wyszła. Nie zostało mi nic innego jak się spakować. Faktycznie. Po co miałbym tutaj zostawać, skoro i tak nie mam tutaj nikogo bliskiego? Jeśli nie chodzę do szkoły, to nie mam znajomych. W ogóle zastanawia mnie kto mnie uczy. No i... dlaczego uczę się w domu? To jest taki świat odwrócony do góry nogami. Nie wiem czy się połapie.

*Kilka dni później*

Violetta.
- Może pójdziemy gdzieś razem po zajęciach? - spytała Francesca, idąc razem ze mną do studio.
- Niestety dzisiaj nie da rady, Francesco. Tata zaprosił na kolację dzisiaj kogoś z kim będzie współpracował, muszę być w domu... Niestety.
- A niby dlaczego musisz być  w domu? To tak jak spotkanie biznesowe. - odezwał się tym razem Tomas. - Też bym cie najchętniej zgarnął dzisiaj wieczorem.
- Jeśli będzie wolna, idzie ze mną. - wtrąciła się Francesca.
- I tak mnie nie wyciągniecie. - zaczęłam się śmiać - Tata twierdzi że ona przyjdzie z synem... A powiedźmy że istnieje jeszcze taki ktoś kto kompletnie nie radzi sobie w życiu i trzeba im pomagać w każdej sytuacji, więc nie zostawi go samego. Zanudziłby się gdyby miał tam z nimi siedzieć.
- Nie wiem dlaczego mówisz że "istnieją jeszcze osoby które nie radzą sobie w życiu", Violetta. Nawet go nie znasz. - stwierdziła Fran - Jest w naszym wieku, tak?
- Podobno tak... Dlatego właśnie nie rozumiem dlaczego niby ktoś go musi aż tak pilnować.

Diego. 
- Nie ma mowy mamo, ja tam nie pójdę. - powiedziałem. Ile jeszcze razy mam jej tłumaczyć że wole posiedzieć w domu i nie robić nic, niż siedzieć z nią nie wiadomo ile i nudząc się jak nie wiem co.
- Nie zostawię cie tutaj samego, rozumiesz? - spytała.
- Mówiłaś że uczę się w domu, tak? W takim razie muszę mieć jakiegoś nauczyciela czy coś. Właśnie chyba powinien tu być, nie wydaje ci się?
- Przyjedzie dopiero za kilka dni, a ty pójdziesz ze mną. Rozumiemy się? Ostatnio coraz częściej ci odbija. Kiedyś byłeś inny, wiesz o tym?
- Nie wiem, nie pamiętam. - wzruszyłem ramionami - Wiem że nigdzie nie idę.
- Diego... Przestaje cie rozumieć. - powiedziała, siadając obok mnie - Jesteśmy rodziną, tak? Mamy tylko siebie. Nie róbmy sobie nawzajem na złość, bardzo cie proszę.
- No dobra. Niech będzie... Pójdę. Ale dlaczego nie chcesz zostawić mnie samego? Nie jestem już dzieckiem i w ogóle...
- Przypomnę ci że kompletnie nic nie pamiętasz i po prostu nie potrafię zostawić cie tutaj samego. Pomimo tego, że już nie jesteś dzieckiem. A teraz się przebieraj, nie będziesz cały dzień w łóżku leżał.
- A może jednak będę ? - zaśmiałem się - Tak fajnie tutaj jest...
- Wstawaj i nie wymyślaj. - powiedziała po czym wyszła z mojego pokoju. Świetnie. Nie dość że siedzę w mieście z tego, jak już się zdążyłem zorientować, debilnego snu, to jeszcze przesiedzę w milczeniu jakieś 2 godziny, może i nawet dłużej... A w ogóle, zaczynam zastanawiać się czy ja z jakieś porcelany nie jestem czy coś. Nawet na 5 minut mnie samego w domu nie zostawi. Zrozumcie tu ją. Musiałbym jakoś ogarnąc swoje życie poza tym snem, bo na serio nie ogarniam NIC.