"Naucz sie sluchac - szansa czasami puka bardzo cicho" (One Shot)

Diego pomimo strasznej pogody nie zamierzał spędzić nocy w domu. Oczywiście chłopaka nadal mieszkał z rodzicami i się uczył. Jednak nie zamierzał być aniołeczkiem siedzącym cicho i nawet nie wyrażającym własnego zdania. Odkąd skończył 14 lat są z nim problemy i nikt nie daje sobie z nim rady, dlatego myśli że może wszystko. Było około godziny 22. Diego siedział przy oknie i patrzył na kolejne błyskawice pojawiające się na niebie. Zamierzał wyjść z domu dopiero gdy rodzice go już nie powstrzymają, czyli kiedy zasną. Wiele razy zastanawiał się dlaczego właściwie to robi? Może po prostu chce zwrócić na siebie uwagę? Od zawsze jego rodzice przejmowali się tylko pracą. Zaczęli przejmować się tym co takiego wyrośnie z ich syna, odkąd chłopak zaczął nie przejmować się niczym i sam kierować własnym życiem, nie ważne że źle to robił i sam o tym dobrze wiedział. Według rodziców Diego, nigdy niczego mu nie brakowało. Mylili się. Brakowało mu miłości, a to chyba jest najważniejsze w rodzinie. Gdy chłopak był pewien że wszyscy domownicy już śpią, wyciągnął z szafy bluzę z kapturem. Szybko ją założył a kaptur zarzucił na głowę. Wyszedł z domu, kierując się sam nawet nie wiedząc gdzie. Szedł przed siebie, nie przejmując się ani deszczem ani błyskawicami które od pewnego czasu coraz częściej pojawiały się na niebie. Gdy zadzwoniła jego komórka chłopak spojrzał na wyświetlacz. Dzwonił jego brat - Marco. Pewnie już zauważył że Diego nie ma w domu i postanowił go ściągnąć zanim zorientują się rodzice. Marco wiele razy krył już brata i starał mu się pomóc, jednak Diego za każdym razem patrzył na to obojętnie. Odrzucił połączenie i schował telefon do kieszeni, tam gdzie jego miejsce. Szedł przed siebie nadal. W pewnym momencie dostrzegł dziewczynę siedząca na ławce. Od razu zaczął się zastanawiać co tu robi, do tego w środku nocy! Zastanowił się chwilę czy do niej podejść. W końcu jednak postanowił dowiedzieć się dlaczego siedzi tu tak samo w czasie burzy. Gdy podchodził zauważył że trzęsie się z zimna. Bez zastanowienia zdjął z siebie bluzę i okrył nią tajemniczą dziewczynę. Nie wiedział co nim kieruje, innym razem po prostu przeszedł by obojętnie. Dziewczyna spojrzała na niego. Było widać że płakała.
- Co tu robisz sama? - spytał w końcu Diego. Dziewczyna jednak mu nie odpowiedziała. W tym momencie chłopak postanowił zrezygnować ze swojego nocnego spaceru.
- Chodź... Nie będziesz tak przecież siedziała całą noc. - powiedział po czym wyciągnął do dziewczyny dłoń. Ona wahała się chwilę, jednak w końcu postanowiła pójść z chłopakiem. Ujęła jego dłoń, a on pociągnął ją do swojego domu. Kiedy doszli w drzwiach spotkali Marco, który miał nadzieję że jego brat jednak wróci do domu. Gdy zobaczył go wchodzącego z tajemniczą dziewczyną oczywiście się zdziwił. Diego minął go od razu bez słowa. Od razu poszedł się przebrać. Dziewczynie również dał jakieś suche ubranie. Oczywiście swoje, bo chłopak nie miał siostry. Było ona na dziewczynę o wiele za duże, jednak przynajmniej było suche. Ubranie dziewczyny Diego powiesił by wyschło. Potem chłopak wysłał swojego brata do łóżka po czym wrócił do dziewczyny siedzącej na kanapie. Poszedł zrobić sobie i dziewczynie gorącą czekoladę. Gdy wrócił i usiadł obok tajemniczej nieznajomej, ona spojrzała na niego jakby nigdy nic.
- Powiesz mi w końcu cokolwiek? Co robiłaś w środku nocy na tej ławce? - spytał w końcu Diego, zapominając jak zwykle o swoich manierach, czyli oczywiście nie racząc się chociaż przedstawić.
- Nic... Po prostu... - zaczęła dziewczyna. Po chwilę jednak ona postanowiła zacząć od podania swojego imienia - Tak w ogóle, jestem Violetta...
- Violetta... - powtórzył chłopak - Ja jestem Diego. Powiesz mi co takiego się stało? Widziałem że płakałaś...
- Po prostu... Chłopak mnie zdradził a potem wyrzucił z domu. Krótko z nim mieszkałam, jednak go kocham. Ale on ma to gdzieś... Nie mam gdzie wracać, dlatego byłam na tej ławce. - wyznała w końcu dziewczyna. Diego pierwszy raz od wielu lat poczuł że komuś współczuję. Nie wiedział jak można być kimś takim i wyrzucić swoją dziewczynę z domu. Praktycznie bez niczego, bo obok dziewczyny nie zauważył żadnych walizek. Przytulił lekko dziewczynę, która wtuliła się w jego ramiona nadal płacząc. Po chwili oboje zasnęli tak. Violetta spala wtulona w chłopaka. Czuła się bezpieczna, sama nie wiedziała nawet dlaczego. Diego obudził się rano. Spojrzał na nadal śpiącą dziewczynę i uśmiechnął się delikatnie. Dziewczyna wtuliła się mocniej w ramiona chłopaka. Diego uśmiechnął się jeszcze szerzej po czym pocałował dziewczynę w czoło.






____________________________
Kolejny One Shot, tym razem Dieletta :D
Sorry za błędy, pisany na komórce ;/